کد مطلب:300724 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:118
علی بر مزار فاطمه
علی پس از دفن فاطمه، درد فراق را حس كرد و بیتاب شد. تنها دو ركعت نماز بود كه توانست علی را از جان دادن در كنار قبرش نجات بخشد. و آیه «استعینوا بالصبر والصلوة» بود كه او را تسلیت داد. زیرا او با مرگ فاطمه، تنها همسرش را از دست نداد بلكه شریك زندگی، همگام و همپرواز خود و غمخوار خویش را از دست داد.
اینكه او بر سر مزارش می گوید خود جلوه ای از احساس نیرومند است كه بر قوای طبیعی او فائق می آید. در سر قبرش خطاب به او فرمود:
زهرای عزیز! من از كنار تو می روم، ولی نه بدین علت كه از جوار تو سیر شده باشم. اگر هم در كنار مزارت مسكن گزینم نه بدان نظر است كه شكیبایی را از دست داده ام و به وعده ای كه خدا به شكیبایان در برابر مصیبت داده است بی اعتنا باشم. بر تو و بر باب بزرگوارت درود باد.
آری، زهرا آنچنان بود كه، مرگش علی را بی تاب كرده بود. در عین
حال هر وقت كه غم بر او فشار می آورد بر سر قبر زهرا می رفت و با او درد دل می كرد و بدینگونه خود را تسكین می بخشید.